Drie vuurtorenwachters houden een licht brandend in een toren. Aan de rand van de woeste oceaan, in weer en wind, werken ze met gevaar voor eigen leven. Alleen maar om anderen veilig thuis te brengen. Maar wat als het licht sputtert en dooft? Wie loodst hen naar een veilige haven als de wereld hen vergeten is? Hoe lang houd je het vuur brandend in je hart als iedereen je heeft verlaten?
Vuur/toren gaat over drie mensen die aan hun lot worden overgelaten en voor de rest van de wereld niet meer bestaan. Ze verliezen elkaar, zichzelf en de grond onder hun voeten, tot iemand opduikt die hen in de armen sluit...
bron: Laika. (2022). Vuur/toren - Laika – Theater der zinnen. Laika.Be. https://www.laika.be/NL/vuur-toren
Dit was een typische kindervoorstelling. De voorstelling was een voorbeeld van showing. Er werd weinig tot niets in gezegd, maar hun lichaam en alle rekwisieten errond vertelden het verhaal. Ze waren vaak aan het dansen, of ze maakten hele grote bewegingen om hun emoties duidelijk uit te drukken. Dit sloeg aan bij de kinderen die zijn komen kijken.
Hun scène bestond uit een klein platvorm waar ze vaak met drie op speelden. Ze speelden dus op een relatief kleine ruimte. Aan dit platvorm was een constructie van ladders verbonden. Deze constructie moest de vuurtoren voorstellen. Helemaal bovenaan bevond zich namelijk de lamp van de vuurtoren en ze konden ook allemaal in die vuurtoren zitten. Het interessante aan deze constructie was dat ze heen en weer kon bewegen. Zo konden ze op een heel visuele manier een storm uitbeelden. In de vuurtoren kon je ook allemaal instrumenten vinden. Ze hadden op één of andere manier een elektrische gitaar, een drumstel en een piano in de toren gekregen. Vanuit het publiek zag je de instrumenten niet, pas wanneer ze erop begonnen te spelen wist je dat er instrumenten op de scène waren.
Er werd dus livemuziek gespeeld door de acteurs zelf. Ik vind het telkens een grote meerwaarde aan een voorstelling als er livemuziek wordt gespeeld. Dit zorgt namelijk voor een ongeëvenaarde sfeer.
Daarnaast maakten ze gebruik van verschillende lichteffecten: door met spiegels te werken en zo een zoeklicht door het publiek te sturen, door te dansen met gloeilampen in het pikdonker. Het gaf een magisch kantje aan de voorstelling.
De acteurs zelf waren toppers: Ephraïm Cielen (hij speelde voornamelijk livemuziek), Young-Won Song (zij danste voornamelijk in het duister in de vorm van hoop), Boris Van Severen en Robbert Vervloet.
Kort samengevat: het was een prachtige voorstelling en als het hen zo gemakkelijk lukt om een volledig verhaal te vertellen zonder woorden valt dit enkel te bewonderen. Hieronder kan je de trailer bekijken van het stuk.
Ticket:
Reactie plaatsen
Reacties