Het boek gaat over acht jongeren die ontdekken hoe machtig hun lichaam is. Het vriendengroepje trekt naar een viaduct voor een onschuldig experiment. Door de gevolgen van dit experiment sterft iemand. Dit bevestigt de macht die ze hebben op hun omgeving en dit drijft hen om verder te spelen, manipuleren en hoereren. Zelfs als één van de acht jongeren hun steeds verdergaande, perverse experimenten niet overleeft, biedt de normloosheid houvast. Tot ook die voor hen gaat ververvelen.Dit boek is geschreven door Elvis Peeters in samenwerking met zijn vrouw, Nicole Van Bael. In een interview hebben ze eens gezegd dat de situaties in hun boek zijn gebaseerd op krantenartikelen. Hierdoor leid ik af dat dit een maatschappijkritisch boek is. Er wordt namelijk veel nieuws in de krant geplaatst dat zeer absurd overkomt. Er wordt weleens gezegd: in wat voor een wereld leven we nu? Ik heb het gevoel dat M. Peeters dit effect wilde bereiken in zijn boek. Hij beschrijft namelijk afschuwelijk, overdreven plastische of apathische voorvallen die de jongeren meemaken, maar meestal zelf uitlokken. Ik geloof dat dit boek niet zo zeer is gefocust om jongeren zwart te maken of te laten zien dat de jeugd is aan het ontsporen, eerder om de absurditeit van de wereld in het licht te brengen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat de situaties die M. Peeters beschrijft, weldegelijk zijn afgeleid van bestaande verhalen uit bijvoorbeeld kranten. Ik geloof wel dat M. Peeters en zijn vrouw de verhalen hebben 'aangespekt' om het lezen interessanter te maken. Ik geloof dat ze hebben gebruikgemaakt van overdrijvingen om verhalen erger uit te drukken dan ze werkelijk waren verlopen.Ik vond het zelf moeilijk om mijn aandacht bij het verhaal te houden, omdat het vertelperspectief niet 100 procent duidelijk was. Het verhaal is namelijk in het vertellende ik-perspectief geschreven. We weten niet wie die 'ik-figuur' is die aan het woord is en dat vind ik wel vervelend. Tussen de hoofdstukken vinden er ook vaak tijdssprongen plaats waardoor je je goed moet concentreren om je gedachten erbij te houden. Ik vond het zelf interessant om eens zo'n expliciet boek als dit te lezen maar ik weet zeker dat dit boek niet voor iedereen is voorbestemd. Daarom zou ik dit boek niet aanraden aan iedereen, enkel aan diegenen die tegen een stootje kunnen of eens 'iets anders' willen lezen dan ze normaal gewend zijn.

Als kind had Jacob al een speciale band met zijn opa Abraham. Die vertelde zijn kleinzoon bizarre verhalen over zijn jeugd in een weeshuis voor bijzondere kinderen. Opa illustreerde zijn verhalen met oude, echt uitziende foto's. Jaren later komt de oude Abraham op een gewelddadige manier aan zijn eind. De inmiddels zestienjarige Jacob reist naar een afgelegen eiland voor de kunst van Wales, waar hij de ruïne  vindt van het tehuis waar zijn opa gewoond heeft. Als Jacob het huis verkent, blijkt dat de jeugdvrienden van Abraham meer dan bijzonder waren. Misschien was er wel een goede reden om hen in afzondering op het eiland te laten wonen. En misschien leven ze nog steeds...Wat volgt, is afwisselend wonderbaarlijk, aandoenlijk en huiveringwekkend. 

Katinka wil schrijfster worden. De verhalen komen zomaar op in haar hoofd, maar ze weet niet goed hoe ze ze op papier moet zetten. Ze klopt aan bij haar overbuurvrouw Lidwien, een beroemde schrijfster. Terwijl ze samen kruiden planten, het tuinpaadje aanstampen en de oude wilg snoeien, leert Lidwien Katinka over show, don't tell en kill your darlings.En Katinka begint te schrijven. Over haar vader die verliefd is of een midlifedinges heeft, over nieuwe vriendin Dirkje, en over haar moeder, die overleed toen Katinka drie was maar die ze nu pas echt begint te missen.Ondertussen heeft Lidwien haar eigen worsteling. Want zal ze ooit nog een nieuw boek schrijven? Terwijl er een bijzondere vriendschap tussen de twee ontstaat, leert Katinka om te kijken naar wat áchter personages zit en schrijft ze per ongeluk een boek.