Een geromantiseerd reisverslag
Dit boek gaat over de reis van Paolo Cognetti naar het verre omvangrijke Himalayagebergte. Hij reist naar de streek van Dolpo. Dit is één van de laatste streken die nog onaangetast is door de moderne industriële wereld. Er wonen niet veel mensen. De mensen die er wonen zijn Tibetanen en monniken. De Dalai Lama komt bijvoorbeeld ook uit deze streek. De tocht die hij maakt is gebaseerd op de tocht die Peter Matthiessens jaren geleden maakte en neerpende in de reisklassieker De sneeuwluipaard. Het kan dus bekeken worden als een soort reisverslag, maar het is veel meer dan dat. Hij gaat daar op zoek naar de echte waarde van op reis gaan. Hij is er zeker van deze waarde te vinden in Dolpo omdat dit een onherbergzaam gebied is, verzadigd van de spiritualiteit van de gebedsplaatsen, monniken en bergen.
Wie is Paolo Cognetti?
Paolo Cognetti is een Italiaanse schrijver en documentairemaker. Hij is geboren in Milaan, maar zijn hart ligt ver buiten de stad. Je kan het beste Paolo Cognetti omschrijven als een liefhebber van bergen en de natuur. Hij leeft pas echt als hij zich bevindt op een hoogte van minimum 2000m. hij brengt vooral zijn vakanties door tussen de Almen in de Alpen. Hij zoekt de authentieke bergcultuur in de Alpen terug op. Hij heeft wel eens een jaar geleefd volgens dit authentieke leven in de bergen. Leven volgens de bergen. Hij verwierf wereldwijde bekendheid met zijn roman De acht bergen uit 2016. Daarin vertelt hij zijn verhaal, het verhaal van zijn ouders, zijn jeugd en zijn passie met de bergen. Andere werken van Cognetti zijn De Buitenjongen en Sofia draagt altijd zwart.
Mijn ervaring...
Ik wil beginnen met te zeggen dat mijn mening over dit boek sowieso positief is omdat ik fan ben van Paolo Cognetti. Ik heb hem van in het begin gevolgd vanaf zijn debuutroman De acht bergen. Ik ben namelijk fan geworden van zijn manier van schrijven, zijn speelsheid met woorden. Je kan op elke pagina wel een zin vinden die je als citaat kan gebruiken. Zijn woordenschat is namelijk heel breed en poëtisch. Ik vind het ook heel leuk dat hij veel citaten gebruikt in zijn werken en verwijst naar andere werken. Ik probeer vaak zijn stijl van poëtische verwoordingen na te doen als ik zelf monologen schrijf, maar hij is er beter in en daar ben ik wel een beetje jaloers op.
Het boek Zonder de top te bereiken is zoals al zijn boeken weer op diezelfde poëtische manier geschreven. Het boek viel dus binnen mijn verwachtingen. Het leuke daarbij is dat je je alles heel levendig kan voorstellen. Hij beschrijft heel precies de natuur en de omgeving waar hij wandelt. Je wandelt als het ware mee met hem over de gevaarlijke kammen van de Himalaya. Een goed voorbeeld van het gebruik van poëtisch taalgebruik is het feit dat in het boek ongelooflijk veel personificaties staan, meestal gaan deze over de natuur die een persoonlijkheid krijgt. Bij het lezen van zijn verhalen merk je ook dat Paolo een heel filosofisch persoon is. Zijn boeken zijn vaak opgebouwd rond existentiële vragen, zoals nu ook in dit verhaal: wat is eigenlijk de echte waarde waarom we op reis gaan? Meestal beantwoort hij deze vragen zelfs niet maar brainstormt hij doorheen het verhaal over de vraag. Hij laat de vragen open voor de lezers zodat de lezers zelf over de vragen kunnen filosoferen. Door zulke vragen heb ik mijn eigen cultuur in vraag gesteld. Dit boek laat nog maar eens zien dat je vaker tevreden moet zijn met de kleine dingen en niet altijd kapitalistisch moet denken. Focus op de kleine dingen in je leven en leer daarvan te genieten.
Ik ben fan van hem maar ik weet dat heel veel mensen dit heel saai zouden vinden, want meestal gebeurt er niet echt iets in zijn verhalen. Hij vertelt gewoon rustig over zijn belevenissen in de Himalaya. Het is niet dat er plots een lawine heel zijn vriendengroep meeneemt, of dat hij op een gegeven moment in gevecht gaat met een sneeuwluipaard...hij vertelt gewoon heel rustig over zijn reis. Soms vind ik dit wel eens leuk om te lezen want zulke verhalen maken mij rustig.
Ik wil dit boek aanraden voor iedereen die houdt van taal, reizen en de natuur. Het is namelijk heel vlot geschreven en het is niet zo'n dik boek. (slechts 143 blz.) Ik heb het zelf op één dag uitgelezen. Het boek bevat zelfs enkele tekeningen die Paolo Cognetti tijdens zijn reis heeft gemaakt. Dit vond ik een meerwaarde.
Hij heeft bijvoorbeeld de tempels in de streek van Dolpo opgetekend, zo kan je beter deze tempels voorstellen. (Hieronder zie je enkele afbeeldingen uit het boek.)
Tot slot wil ik even mij richten tot de mensen die nog nooit een boek hebben gelezen van Paolo Cognetti: als je nog nooit een boek van hem hebt gelezen, begin dan bij zijn debuutroman De acht bergen. Dit vind ik persoonlijk zijn beste verhaal. Je leert hier het beste zijn schrijfstijl kennen.
Desondanks blijft dit boek natuurlijk ook echt het lezen waard.
Dus voor alle natuurliefhebbende lezers onder ons: veel leesplezier!
Bibliografie
COGNETTI, P., Zonder de top te bereiken. Amsterdam, De Bezige Bij, 2020, 143 blz.
Reactie plaatsen
Reacties