Hoe ik per ongeluk een boek schreef - Annet Huizing
Katinka wil schrijfster worden. De verhalen komen zomaar op in haar hoofd, maar ze weet niet goed hoe ze ze op papier moet zetten. Ze klopt aan bij haar overbuurvrouw Lidwien, een beroemde schrijfster. Terwijl ze samen kruiden planten, het tuinpaadje aanstampen en de oude wilg snoeien, leert Lidwien Katinka over show, don't tell en kill your darlings.
En Katinka begint te schrijven. Over haar vader die verliefd is of een midlifedinges heeft, over nieuwe vriendin Dirkje, en over haar moeder, die overleed toen Katinka drie was maar die ze nu pas echt begint te missen.
Ondertussen heeft Lidwien haar eigen worsteling. Want zal ze ooit nog een nieuw boek schrijven? Terwijl er een bijzondere vriendschap tussen de twee ontstaat, leert Katinka om te kijken naar wat áchter personages zit en schrijft ze per ongeluk een boek.
Wie is Annet Huizing?
Voordat Annet Huizing haar eerste boek schreef, heeft ze heel wat andere beroepen uitgeoefend. Ze studeerde voor psychologie, werkte een paar jaar als kokkin in een gezinsvervangend thuis, ze werd onderzoeker bij projectmedewerkers en pas na dit alles te hebben uitgeoefend werd ze in 1997 tekstschrijfster. In 2012 begon ze aan haar eerste boek Hoe ik per ongeluk een boek schreef en in 2014 werd dit boek uitgegeven. Ze kreeg hiervoor een Zilveren Griffel.
Huizing, A. (2021, 7 april). Hoe ik (per ongeluk?) schrijver werd. Annet Huizing. https://www.annethuizing.nl/over-annet/
Mijn ervaring...
Dit boek werd me aangeraden door één van mijn medestudenten. Hij vond het boek heel goed omdat het een interessante schrijfstijl had. Hij legde namelijk uit dat er op verschillende momenten reacties worden geschreven op stukken van het boek. Ik wist eerst niet goed wat hij bedoelde dus wilde ik het zelf ontdekken.
Mijn verwachtingen lagen hierdoor nogal hoog omdat ik hoopte dat er in het boek zou gespeeld worden met de vierde wand. Spijtig genoeg was dit niet het geval toen ik eenmaal het boek las. De hoofdstukken werden geschreven door Katinka, dit was duidelijk door het gebruik van zwarte inkt. Daarna liet ze telkens de hoofdstukken verbeteren door Lidwien en las je de feedback die Lidwien op het hoofdstuk gaf in blauwe inkt. Hieronder lees je een voorbeeld van feedback die Lidwien gaf op een bepaald hoofdstuk dat Katinka had geschreven:
"In de tweede alinea begint bijna elke zin met onderwerp plus persoonsvorm [...], hier werkt de herhaling juist goed, er zit een lekker ritme in. Je voelt als lezer hoe de avond voortkabbelt als een kalme zee." (Huizing, 2014, blz.39-40)
Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit een hele interessante manier vond om een boek te schrijven. Hierdoor lijkt het alsof dit boek echt bijna 'per ongeluk' werd geschreven. Ikzelf vind het heel fijn om verhalen te schrijven en probeer dan telkens me te laten inspireren door andere boeken en ik ga mij zeker laten inspireren door deze manier van schrijven.
Tot slot zou ik het boek willen aanraden aan drie verschillende soorten lezers. Allereerst aan iedereen die niet zo graag leest, want het is een heel dun boek en zeer vlot leesbaar. Daarnaast wil ik het ook aanraden aan de boekenwurmen onder ons, de mensen die verdrinken in de zware literatuur. Het kan dan wel eens ontspannend zijn om dit boek tussendoor te lezen. Het is namelijk best eenvoudig geschreven, maar er zitten wel enkele laagjes in het verhaal. Zowel Katinka als Lidwien zijn 'ronde personages' dus ze maken een evolutie mee doorheen het verhaal. Katinka evolueert als schrijfster en ook als persoon door het verlies van haar moeder een plaats te geven en Lidwien evolueert door terug ruimte te maken om aan een boek te werken en haar ex te vergeten. En tot slot zou ik het willen aanraden aan alle creatieve zielen die ervoor openstaan om nieuwe schrijfstijlen zoals deze te ontdekken.
Huizing, A. (2014). Hoe ik per ongeluk een boek schreef (1ste editie). Lemniscaat.
Reactie plaatsen
Reacties